Bathory

[yog]

Także Bathory, do chuja.


Skład:
Quorthon [Ace Börje Forsberg]- Guitars (1983-1984), Vocals (lead) (1983-2004), All instruments (1984-2004) (R.I.P. 2004) ex-Quorthon, ex-Jennie Tebler, ex-Agnosticum, ex-Stridskuk

▼ Byli muzycy

Frederick Melander - Bass (1983-1984) Tsjuder (live), ex-Die Cast
Jonas Åkerlund - Drums (1983-1984) ex-Die Cast
The Animal - Vocals (1983)
Stefan Larsson - Drums (1984-1986) ex-Obsklass
Adde - Bass (1985)
Paul "Pålle" Lundburg - Drums (1986-1987)
Kothaar - Bass (1988-1996)
Vvornth - Drums (1988-1996)

Dyskografia:
1984 - Scandinavian Metal Attack [split]
1984 - Bathory
1985 - Scandinavian Metal Attack II [split]
1985 - The Return......
1987 - Under the Sign of the Black Mark
1988 - Blood Fire Death
1990 - Hammerheart
1991 - Twilight of the Gods
1992 - Jubileum Volume I [kompilacja]
1993 - Jubileum Volume II [kompilacja]
1994 - Requiem
1995 - Octagon
1996 - Blood on Ice
1998 - Jubileum Volume III [kompilacja]
2001 - Destroyer of Worlds
2002 - Katalog [kompilacja]
2002 - Nordland I
2003 - Nordland I & II [kompilacja]
2003 - Nordland II
2006 - In Memory of Quorthon [boxed set]
2006 - In Memory of Quorthon Volume I [kompilacja]
2006 - In Memory of Quorthon Volume II [kompilacja]
2006 - In Memory of Quorthon Volume III [kompilacja]

MA: https://www.metal-archives.com/bands/Bathory/184

[Gruby Wiór]

Do Hammerheart w metalu nie ma startu nic, Twilight sporo gorsze, ale nadal jest to olimp True Metalu, Blood Fire Death śmierdzi thrashem i kucyzmem, ale nadal jest to pięść skandynawskiego woja przeciw spedalonej Europie, skrycie romansująca z epic heavy z USA a szczególnie Manowarem.

Pierwsze dwie płyty to zaraza, trójka w miarę słuchalna, Blood on Ice przebłysk z paroma epickimi momentami, tak to reszta dyskografii nie warta uwagi.

[yog]

(...) pięść skandynawskiego woja przeciw spedalonej Europie, skrycie romansująca z (...) Manowarem.

wojny pedałów

[Wędrowycz]

Dżizas, teraz to już całkowicie poleciałeś w kosmos. Gdzie Bathory, jedna z najlepszych i najbardziej znanych nazw w całym metalu ever, a gdzie pedaliada od gołych klat z Manowar.

Serio masz bardzo zjebany gust

[Vortex]

Zawsze omijał mnie szerokim łukiem ich kult, nie trawiłem i koniec. No ale z czasem człowiek dojrzewa muzycznie i zaczął dostrzegać i w tych dźwiękach coś dla siebie. Czeka mnie jeszcze sporo roboty z nadrabianiem ich dyskografii, ale raczej będzie to przyjemna praca.

[yog]

Ja miałem kiedyś tak, że z 5 lat uwielbiałem Bathory, ale do mnie kult Blood Fire Death totalnie nie trafiał i nie rozumiałem, czemu się tak ludzie zachwycają. Pewnego razu do jakiejś nauki sobie puściłem i mnie totalnie rozjebało, całą noc leciała ta płyta i kilka dni jeszcze potem. Słyszałem wcześniej z 10 razy tę płytę, ale jakoś jej nie czułem, a tu nagle jak grom z jasnego nieba objawienie, że przecież niewiele lepszych płyt powstało w ogóle, jak mogłem tego wcześniej nie zauważyć?

Co do piosenek to moją ulubioną jest Twilight of the Gods z pięknym tekstem:

There is a serpent in every Eden
Slick as grease and cold as ice
There is a lie in every meaning
Rest assured to fool you twice

In this age of utter madness
We maintain we are in control
And ending life before deliverance
While countries are both bought and sold

Holy writings hokus-pokus
Blaze of glory and crucifix
Prepried costly credit salvations
TV-preachers and dirty tricks

Don't trust nobody
It will cost you much too much
Beware of the dagger
It caress you at first touch

O, all small creatures
It is the twilight of the gods
When the foundations to our existence
Begins to crumble one by one

And legislations protects its breakers
And he who was wrong but paid the most won
Even the gods of countless religions
Holds no powers against this tide

Of degeneration because we have now found
That there is no thrones up there in the sky
Run from this fire
It will burn your very soul

Its flames reaching higher
Cometh this far there is no hold
O, all small creatures
It is the twilight of the gods

[Hajasz]

Zawsze omijał mnie szerokim łukiem ich kult

Mnie omija do dziś choć tak nie do końca bo na półce stoi The Return czyli opus magnum dla mnie z trzech pierwszych płyt a dalej B.F.D. oraz Hammerheart i Twilight. A bym zapomniał jeszcze Nordland część pierwsza. Resztę mam w dupie choćby nie wiem jaki wielki to był kult.

O muzyce Bathory powiedziano znacznie więcej niż o faktach typu kim był Boss, dlaczego Black Mark i dlaczego jeszcze nie czas aby wydać pozostałe płyty, których podobno może być aż trzy. Ale jak wiadomo wszystko ma swój moment i zysk a w tym przypadku takie płyty wydane w totalnym limicie mogą kosztować tyle ile oryginalne pierwsze wydanie jedynki z obrzydliwym żółtym koziołkiem na okładce.

[Pogan696]

Bathory to kult. Szkoda, że trzeba to przypominać. Historyczny wpływ na muzykę, jaki miał ten projekt nie można podważyć. Ileż gatunków powstało dzięki Bathory? Osobiście mam ołtarzyk dla wielkiej trójcy, czyli Blood Fire Death, Hammerheart (FIreee!!!) i Twilight of the Gods. Lubie też ostatnie Nordlandy. A pierwsze blacki, które definowały północny black traktuję jak Kronikę Gall'a Anonima. Bathoty to jest historia. Krytyka nie ma tu racji bytu. Inaczej jest ze slide projektem Quorthon'a. Nie mniej kawał historii. Black/vikingowy Hank Williams .

[dj zakrystian]

Dżizas, teraz to już całkowicie poleciałeś w kosmos. Gdzie Bathory, jedna z najlepszych i najbardziej znanych nazw w całym metalu ever, a gdzie pedaliada od gołych klat z Manowar.

Serio masz bardzo zjebany gust

Ale akurat tutaj Kelkuc ma rację, posłuchaj Into Glory Ride z 1983 r, serio słychać, że Quorthon lubił tę płytę, jest to też trochę inny Manowar, niż ten znany obecnie.

[yog]

Osobiście mam ołtarzyk dla wielkiej trójcy, czyli Blood Fire Death, Hammerheart (FIreee!!!) i Twilight of the Gods.

To "FIREEEE" to totalny klasyk ;D

[Pogan696]

To "FIREEEE" to totalny klasyk ;D

O tym właśnie pisze . Można dzisiaj psioczyć, ale "te" momenty robią swoje. Rzekłem .

[KörgullExterminator]

Po mlodym vikingu przyszla kolej na starego capa. Juz go w piekle obracaja na roznie, krzyczy w bolach aaaaaaaaaaaaaaaa!!!!

http://muzyka.interia.pl/wiadomosci/new ... Id,2444207

[Vexatus]

Dla mnie Bathory to przede wszystkim druga i trzecia płyta. Debiut też jest niczego sobie - w tamtym czasie to musiało robić ogromne wrażenie, choć ten album to tylko taki zbrutalizowany Motorhead. Płyt z okresu zabawy w protoplastę Viking Metalu też czasem posłucham.

[Nucleator]

Wielbię ten band i każdą płytę, którą nagrał. To znaczy są pozycje nieco odstające jakością od pozostałych, ale mogę je policzyć na palcach jednej ręki: to Destroyer of Worlds i te dwa wydane w latach 90-tych albumy z obskurnym thrashem, które i tak lubię sobie zapuścić. Pozostałe to już dla mnie absolut i bez znaczenia, czy mówimy o obskurnym debiucie, rozwalającym funeralną atmosferą The Return, arcymistrzowskim Twilight czy przepięknym Nordland. A przecież nie wspomniałem o Blood Fire Death, na którym Quorthon umieścił najlepsze riffy w swoim dorobku (A Fine Day To Die, The Golden Walls of Heaven).

O muzyce Bathory powiedziano znacznie więcej niż o faktach typu kim był Boss, dlaczego Black Mark i dlaczego jeszcze nie czas aby wydać pozostałe płyty, których podobno może być aż trzy. Ale jak wiadomo wszystko ma swój moment i zysk a w tym przypadku takie płyty wydane w totalnym limicie mogą kosztować tyle ile oryginalne pierwsze wydanie jedynki z obrzydliwym żółtym koziołkiem na okładce.

Być może niedługo, ponieważ ów Boss zmarł niedawno i to on wzbraniał się przed publikowaniem tych rzekomo pozostałych trzech płyt. Ponoć tych utworów trochę jest i pochodzą one z różnych okresów w karierze grupy.

Płyt z okresu zabawy w protoplastę Viking Metalu też czasem posłucham.

Możesz rozwinąć co miałeś na myśli? Bo chyba nie uważasz, że to Manowar jest protoplastą viking metalu?

[yog]

Basil Poledouris jest protoplastą viking metalu

I szwedzkie Heavy Load. Oraz amerykańskie Legend z ich From the Fjords

Co do Bathory - dla mnie dwójka jest zdecydowanie najgorsza z pierwszej szóstki. Wiem wiem, druga fala bm tam została zawiązana poniekąd, ale do Under the Sign... to nie ma podjazdu, w moim mniemaniu.

[Nucleator]

Mnie na The Return rozwala tą duszną, grobową atmosferą. Czasami podczas słuchania mam wrażenie, że to faktycznie gdzieś na cmentarzu przy pełni księżyca zostało nagrane. Mało komu oddało się "nasączyć" swoją muzykę złem i mrokiem w takim stopniu, w jakim wyziera ono z drugiego longplaya Bathory.

Basil Poledouris jest protoplastą viking metalu

I szwedzkie Heavy Load. Oraz amerykańskie Legend z ich From the Fjords

Nie twierdzę, że Bathory było pierwsze, ale to właśnie po wydaniu Hammerheart termin viking metal nabrał sensu i zaczął funkcjonować jako odrębny podgatunek muzyki metalowej. Tak mi się przynajmniej wydaje.

BTw przypomniałeś mi o tym klasyku heavy z 79

[Vexatus]

Możesz rozwinąć co miałeś na myśli? Bo chyba nie uważasz, że to Manowar jest protoplastą viking metalu?

Nie, nie uważam i pomijając już absurdalność takiego stwierdzenia to zastanawiam się skąd Ci to przyszło do głowy, bo nie wspomniałem nigdzie ani słowem na temat Manowar.

[yog]

Widocznie Gruby Wiór kładzie cień na psychice nawet po miesiącach nieobecności

[Nucleator]

Nie, nie uważam i pomijając już absurdalność takiego stwierdzenia to zastanawiam się skąd Ci to przyszło do głowy, bo nie wspomniałem nigdzie ani słowem na temat Manowar.

Po prostu to najbardziej popularne stwierdzenie dotyczące początków viking metalu. Ale nadal nie odpowiedziałeś mi na pytanie, czemu uważasz późniejsze płyty za zabawę w ojca tego gatunku, skoro sam Quorthon nigdy się w taki sposób o sobie nie opowiadał

Widocznie Gruby Wiór kładzie cień na psychice nawet po miesiącach nieobecności

Ej, ale brakuje go tu trochę, nie uważasz?

[yog]

Jakoś nie tęsknię.

[Vexatus]

Ale nadal nie odpowiedziałeś mi na pytanie, czemu uważasz późniejsze płyty za zabawę w ojca tego gatunku, skoro sam Quorthon nigdy się w taki sposób o sobie nie opowiadał

No nie wiem...

Nie twierdzę, że Bathory było pierwsze, ale to właśnie po wydaniu Hammerheart termin viking metal nabrał sensu i zaczął funkcjonować jako odrębny podgatunek muzyki metalowej.

Może dlatego?

Chyba musisz się najpierw dogadać sam z sobą.

[STALOWY SYLWEK]

Przyznam się bez bicia, że nie słyszałem żadnej wikingowej płyty BATHORY.

[pp3088]

Jeden z nielicznych zespołów który można określić jako ojca chrzestnego dwóch podgatunków metalu (black i viking). To chyba wystarczy za rekomendacje. Pierwsze 3 płyty są bardzo spoko, potem nie jest to moja muzyka.

Od wielu lat próbuję zrozumieć fenomen viking metalu, ale widocznie nie jest mi to dane. Kiedyś kultura wikingów była dla mnie ciekawa, dziś co drugi mijany na ulicy człowiek uwielbia wikingów, brody, hełmy itp. Od tego maksymalnego przehajpu chce mi się wymiotować. Pomijając już całą otoczkę, to muzycznie jest to też zupełnie inna bajka niż moje muzyczne gusta. Tutaj narażę się niektórym, ale dla mnie viking metal to taki "power metal dla prawdziwych mężczyzn". Polują na smoki i inne bewoulfy, ratują dalej królewny w zamkach, ale poza pięknym etosem walki potrafią także przedmuchać i zgwałcić. Przeważnie gwałcą uszy słuchacza okropnymi wokalami.

[yog]

Ale jaki ma związek Bathory z Hammerheart czy - tym bardziej - Twilight of the Gods - z tekstami o telewizyjnych kaznodziejach, korupcji czy poszukiwaniu wewnętrznego spokoju z power metalem dla prawdziwych mężczyzn? Dzisiejszy "wiking metal" i Bathory z początku lat 90. to dwa różne światy. To nie Ensiferum. Natomiast Blood Fire Death to cały czas black (bardo thrashowany), a nie wiking, co zdajesz się powyżej sugerować.

Even the gods of countless religions
Holds no powers against this tide

Of degeneration because we have now found
That there is no thrones up there in the sky

To chyba nie jest ku chwale Odyna, co?

[pp3088]

Ale jaki ma związek Bathory z Hammerheart czy - tym bardziej - Twilight of the Gods - z tekstami o telewizyjnych kaznodziejach, korupcji czy poszukiwaniu wewnętrznego spokoju z power metalem dla prawdziwych mężczyzn? Dzisiejszy "wiking metal" i Bathory z początku lat 90. to dwa różne światy. To nie Ensiferum. Natomiast Blood Fire Death to cały czas black (bardo thrashowany), a nie wiking, co zdajesz się powyżej sugerować.

Even the gods of countless religions
Holds no powers against this tide

Of degeneration because we have now found
That there is no thrones up there in the sky

To chyba nie jest ku chwale Odyna, co?

Powiem Ci szczerze - teksty black metalowe nigdy nie były dla mnie punktem zainteresowania, nie analizuję ich. Mówiłem o muzyce. No chyba, że uważasz, że Bathory nie rozpoczęło całej tej zajawki na viking metal. Nie jestem doświadczony w tym temacie, ale znawcy z różnych stron mówią że tak. Oświeć mnie więc.

Nigdy nie mówiłem, że te vikingowe albumu Bathory są czysto vikingowe, bo to wciąż całkiem przyjemne granie. Ich epigoni natomiast... ugh.

[yog]

To nie jest tekst black metalowy, to jest tekst 11-minutowego Twilight of the Gods, który ma bliżej do Child in Time Deep Purple, niż do black metalu

Bathory rozpoczęło zajawkę na wiking metal, ale te wszystkie Falkenbachy, o późniejszych syfach nie wspominając, to jednak zupełnie inne granie jest i prócz pewnych stosowanych form zerżniętych z Bathory, feeling tej muzy jest zupełnie inny, tematyka także jest znacznie bardziej prostacka i bezpośrednio "wikińska", bez drugiego dna, które to u Quorthona jest obecne, a wręcz kluczowe. Na Blood on Ice czy Nordland I & II to nie jest tak odczuwalne, ale w Hammerheart i Twilight... jest sporo atmosfery, którą by można nazwać epicus doomicus metallicus. Dwa najsłynniejsze kawałki tego okresu, czyli One Rode to Asa Bay i ten właśnie Twilight... traktują o zagładzie cywilizacji, a nie o tym, jak to fajnie jest rabować z mieczykiem i palić wioski.

Viking metalu nie słucham już w zasadzie w ogóle, nawet w postaci starego Enslaved, ale taki Twilight of the Gods to ciary jak na Turn Loose the Swans, a nie jakiś festyn od Vintersorga

Blood Fire Death wikingowe ma tylko intro i pierwsze półtorej minuty A Fine Day to Die, reszta to black/thrash

[Hajasz]

Biedny Quorthon zagrał trochę bardziej przestrzennie, podniośle i wolniej a do tego wszystkiego dodał chóry na wokalizy i stworzył nowy gatunek, który zapewne z wikingami ma tyle wspólnego co ja z samochodami drogimi czyli nic.

[Wędrowycz]

Kiedyś czytałem taki fajny wywód na temat właśnie tych "wikińskich" płyt Bathory, z którego wynikało dość jasno, że sam Quorthon po prostu chciał stworzyć bardziej podniosłe i patetyczne kawałki, a ludzie tak to skojarzyli i stąd określenie viking metal. Znalazł ktoś z Was może jakiś wywiad z Quorthonem gdzie jasno stwierdza, że tworzy pieśni ku chwale wikińskich wojów?

[Vexatus]

Znalazł ktoś z Was może jakiś wywiad z Quorthonem gdzie jasno stwierdza, że tworzy pieśni ku chwale wikińskich wojów?

Często w wywiadach wyrażał swoje negatywne stanowisko wobec całego tego tzw. Viking Metalu - miał serdecznie dość utożsamiania go z tym nurtem. Nie zmienia to jednak faktu, że (czy przyjmował to do wiadomości czy też nie) położył podwaliny pod ten gatunek i przyczynił się do jego spopularyzowania.

[Wędrowycz]

Tego nikt nie neguje, ale właśnie to samo pamiętam, że on dość mocną krechą się oddzielał od tego nurtu.

[Nucleator]

Przecież taki Hammerheart w całości traktuje o społeczności wikińskiej, tylko że teksty Quorthona są naprawdę dobrze napisane i trącą nawet o poetykę, w przeciwieństwie do liryk takich zespołów jak Tyr czy Amon Amarth. Nie pisał on ich jednak o wikingowskich wojach, ale o wierzeniach plemion nordyckich w czasach przedchrześcijańskich (świetne liryki do One Rode to Asa Bay opowiadający o przybyciu do osady katolickich akolitów). A sam Thomas Forsberg potrafił kluczyć w wywiadach i wodzić na manowce (np. o Venom) i warto też to mieć na uwadze.

[DiabelskiDom]

A ja myślę, że jak ktoś wrzuca do jednego worka Falkenbach, Tyr i Amon Amarth jako przeciwbiegun do wikińskiego okresu Bathory to powinien puknąć się w czoło

[yog]

Ale z Venom to nie było żadnego wodzenia na manowce moim zdaniem - to jest dosyć prosta sprawa akurat, wyjaśniona przez Jonasa Akerlunda w jakimś wywiadzie. On i drugi kolo mieszkali w UK, a Quorthon w Szwecji, kiedy kapela zaczynała grać. Te wpływy Venom są od nich, zaś Quorthon w tamtym czasie generalnie podobno odrzucał wszelką "nową" muzę i sam chciał napierdalać jak najbardziej diabelsko, toteż te "angielskie" wpływy odcisnęły spore piętno na jego twórczości, bo skoro 2/3 zespołu chciało tak grać, to i jemu pasował ten satanistyczny Motorhead.

Nie pisał on ich jednak o wikingowskich wojach, ale o wierzeniach plemion nordyckich w czasach przedchrześcijańskich (świetne liryki do One Rode to Asa Bay opowiadający o przybyciu do osady katolickich akolitów).

No, jak mówiłem, to jest tekst o zagładzie nordyckiej cywilizacji i końcu ich wierzeń, wymuszonym ogniem i stalą.

...People of Asa land,
IT'S ONLY. JUST. BEGUN...

Zresztą obraz z okładki się zowie "Pogrzeb dla wikinga"

Natomiast Shores in Flames jest faktycznie o "rejzach" na przybrzeżne wioski FAJAAAAAH!!! Tylko nie wiem, czy to rzeczywiście o tym jest, bo To Enter Your Mountain na Twilight... z górami nie ma nic wspólnego (z seksem też)

edit: nie myślałem, że dożyję momentu, w którym topowym komentem pod Hammerheart na youtubie będzie Varg piszący, że to najlepszy album Bathory ahahahah

[IrasArgor]

Dzisiaj po raz pierwszy od około 10 lat puściłem sobie "Hammerheart". W między czasie nie słuchałem nic, ani jednej piosenki Bathory. Bałem się tego przesłuchania, bo z jednej strony wiadomo płyta uchodzi za kultową, z drugiej nie wiedziałem jak po tylu latach takie granie mi podejdzie. Serio obawiałem się, że usłyszę ostrą cepelię i mnie skręci po 2 minutach słuchania. Okazało się, że płyta się ani trochę nie zestarzała, powiedziałbym więcej teraz trafiła do mnie zdecydowanie mocniej. Będąc młodym kucem przeszkadzało mi bardzo brzmienie jego płyt, lubowałem się w czystych produkcjach bez naleciałości. Teraz dużo starszy ten brud stał się atrakcyjny, a płyciwo przeleciało nie wiadomo kiedy. Fantastyczna pozycja. Mam nadzieję, że na kolejny odsłuch nie będę musiał czekać kolejnych 10 lat .

[Nebiros]

Zgadzam się, do Hammerheart nie ma podjazdu nic. Tak samo z resztą jest z Blood Fire Death. Te dwie płyty mógłbym że sobą zabrać na bezludną wyspę i wiem, że jakby mi już po 30 latach wyrosła długa siwa broda i zapomniałbym mowy to i tak i tak te płyciwa brzmiałyby dla mnie świeżo. To są płyty ponadczasowe, które się nie starzeją. Co tu dużo mówić - po prostu mistrzostwo i klasyka gatunku. Ciut za nimi Twilight, Under the Sign i dwa Nordlandy - równie zajebiste, choć do HH i BFD czegoś tam brakuje. Reszta już mnie tak nie grzeje.

[pit]

Bardzo lubię.

Początek "Baptised in Fire and Ice" zerżnięty z "Tribal Convictions".

[Pan Efilnikufesin]

Nowy album podobno ma sie ukazac w czerwcu

A tak powaznie to 'Requiem' ciagle rozrywa mnie na strzepy.

[porwanie w satanistanie]

Początek "Baptised in Fire and Ice" zerżnięty z "Tribal Convictions".

Rozumiem, że żarcik?

[yog]

Quorthon lubił perkę przyrżnąć Twilight of the Gods i zdaje się One Rode to Asa Bay też podjebane

@Nebiros serio wolisz Nordland II od Blood on Ice? Jedynkę to jeszcze rozumiem, ale dwójka chyba żadnego większego hitu nie ma.

[pit]

Początek "Baptised in Fire and Ice" zerżnięty z "Tribal Convictions".

Rozumiem, że żarcik?

Nie. Czemu? Naprawdę uważam, że Quorthon w sekrecie nie był żadnym wikingiem tylko buszmenem z innego wymiaru.

[Vexatus]

Quorthon lubił perkę przyrżnąć Twilight of the Gods i zdaje się One Rode to Asa Bay też podjebane

A potem całe rzesze muzyków kradły hurtowo jego pomysły, więc się wyrównało.

[Nebiros]

Yog, racja, zapomnialem tam BoI wymienić . Oczywiscie wymienialem bez żadnej konkretnej kolejności, bo tak to dla mnie po Hammerheart i BFD od razu stoi Twilight.

A tak to z dwóch Nordlandow bezdyskusyjnie jedynka lepsza, drugi utrzymany w tym klimacie, ale do Forever Dark Woods, Norldand, Matki Ziemi Ojca Burzy czy wyjebanego intra troche brakuje.

[yog]

Nooo, przejście z Ring of Gold w Foreverdark Woods miazgatorskie jest Dwójeczka Nordland spoko jako całość, ale się szczególnie kawałki nie wybijają i bardzo rzadko wracam do niej w ostatecznym rozrachunku. Trochę brzmienie z tych płytek jest plastikowe, jak na Bathory i w sumie to mnie chyba najbardziej mierzi tak w Blood on Ice, jak i Nordlandach. Poza tym super płytki, szczególnie dwie pierwsze.

Dla mnie też myślę na 3. miejscu Twilight, chociaż trochę ta płyta siada i ciut się dłuży w drugiej połowie. Tylko z tak wypierdolonym w kosmos otwieraczem, jak tytułowy, to by w sumie dla mnie mogła być płyta z jednym kawałkiem i by była jedną z moich ulubionych. Chuj, że beat z Child in Time zajebany, z tekstem to jest największy rozpierdol na świecie Nigdy mi się nie znudzi, a nie przesadzę, jak powiem, że słyszałem ten prawie 15 minutowy kawałek ze 300 razy.

[Nebiros]

Dokładnie, Ring of Gold w ogóle jest mega udanym kawałkiem. Takie powielenie pomysłu z Song to Hall Up High z Hammerheart, tylko mniej w nim patosu a więcej folkloru.

Twilight ciężej wchodzi ogólnie, może przez to ze rzeczywiście jest przydługawe, ale hiciorów też ma trochę. Otwieracz pierwsza klasa, chociaż 300 razy akurat to ja słuchałem A Fine Day to Die, Twilight trochu mniej

A brzmienie Nordlandu 1 np po pewnym czasie polubiłem. Mocno przestereowane wiosełka - jak wchodzi Nordland po Prelude, wieje lodem i smrodem wikińskich stajni po mordzie

[Lis]

Nigdy nie mówiłem, że te vikingowe albumu Bathory są czysto vikingowe, bo to wciąż całkiem przyjemne granie. Ich epigoni natomiast... ugh.

Nie wszyscy.

Hołd dla Bathory i Godflesh w jednym:

[Nucleator]

A tak to z dwóch Nordlandow bezdyskusyjnie jedynka lepsza, drugi utrzymany w tym klimacie, ale do Forever Dark Woods, Norldand, Matki Ziemi Ojca Burzy czy wyjebanego intra troche brakuje.

Może i tak, ale jest kilka zabójczych kawałków na nim. Wheel of Time to pierwszy z brzegu, ale też opatrzony mocarnymi riffami Flash of The Silverhammer czy Sea Wolf ze świetnym początkiem. Choć jest tam też np. irytujący melodiami The Messenger, więc ogólnie jestem w stanie się zgodzić, że Nordland > Nordland II.

[Nebiros]

Dokładnie, coś by się tam znalazło, ale całościowo jednak 1 wygrywa bez większego problemu

[dj zakrystian]

Dokładnie, coś by się tam znalazło, ale całościowo jednak 1 wygrywa bez większego problemu

Ja Nordlandy traktuję jako całość, trudno wybrać lepszy.

[yog]

Btw, wychodząca właśnie gra Kingdom Come: Deliverance, średniowieczne RPG, miała się nazywać początkowo Hammerheart na cześć ulubionego albumu Varga

http://www.grynieznane.pl/2018/02/kingd ... heart.html

[Vexatus]

Ja właściwie lubię Bathory w całej rozciągłości, może z wyłączeniem np. takiego "Requiem", który nie jest wcale takim złym albumem, ale może niekoniecznie powinien wyjść pod szyldem Bathory. Do tej pory głównie słuchałem tych najwcześniejszych prymitywnych płyt, ale dzisiaj tak mnie naszło na odświeżenie sobie jakiegoś późniejszego wydawnictwa - zupełnym przypadkiem padło na "Blood on Ice" i tak mnie wzięło, że poleciało kilka razy pod rząd. Tak dawno nie słuchałem materiałów Bathory z okresu "vikingowego", że już zapomniałem jaka to dobra muza jest. Przypomniało mi się jak słuchałem tego (i innych płyt Bathory i nie tylko) lata temu z pirackiej MC z taśmą koloru sraczki wydanej przez coś co się nazywało TRIADA.



Całkiem niezła płyta, która wydana została (z poprawkami i ponownie nagraną częścią materiału) ładnych parę latek po jej nagraniu. Materiał powinien się ukazać jeszcze przed "Hammerheart" i "Twilight of the Gods" i szkoda, że tak się nie stało, bo w porównaniu z tymi płytami jako całość nie robi aż takiego wrażenia, a w odpowiednim czasie jego odbiór z pewnością byłby zupełnie inny.

Muszę sobie koniecznie odświeżyć całą dyskografię Bathory i coś czuję, że pewnie przez kilka najbliższych dni głównie tego będę słuchać.