Painkiller

[Hajasz]

Painkiller założony został w 1991 roku jako trio w składzie John Zorn - saksofon, Bill Laswell - bas elektryczny i Mick Harris na perkusji.

Skład ten postanowił, że będzie grał najbardziej popieprzoną muzykę na świecie łącząc grindcore z jazzcore i wszelkimi odłamami zwanymi powszechnie awangardą. W późniejszym okresie ich muzyka została bardziej nakierowana na ambient, dub i totalne improwizacje.

Zespół podpisał kontrakt z Earache, która reklamowała zespół jako projekt Harrisa co oczywiście było bzdurą. Debiutancki album Guts Of A Virgin to totalna jazda bez trzymanki, gdzie kompletnie nie jest się pewnym niczego co za chwile się usłyszy. Mimo tego album nie rozjeżdża się i słucha się go całkiem przyjemnie, choć pierwszy odsłuch to mega szlag w ryj. Album ten został zakazany w Japonii a w kilku innych krajach ocenzurowany ze względu na szokującą okładkę (tylko japońska wersja ma oryginalny cover).

Rok później Painkiller uderza ponownie drugim tak samo zajebistym albumem Buried Secrets, na którym to kolegów zjebów dołączają Justin Broadrick i G.C. Green aby jak to sami powiedzieli jeszcze bardziej zakręcić dźwiękami. Dwa najdłuższe kawałki na tej płycie to właśnie próbki z chłopakami z Godflesh.

Tym razem problemów okładkowych już nie ma choć grafika i tak daje do myślenia (wszystkie foty użyte na albumach Painkiller pochodzą z kolekcji Johna Zorna). Mimo tych wszystkich problemów Painkiller jest mocno ceniony w Japonii i sporo tam koncertuje czego efektem jest album koncertowy z 1993 roku.

Pożegnawszy się z Earache trzeci album a zarazem ostatni ukazuje się w wytwórni Laswella Subharmonic. Execution Ground to całkiem inne rozdanie niż dwa pierwsze strzały. Trwający 100 min album jest miksem ambientu, dub i free jazzu. Grindcore i ogólnie metalu jest tam niewiele.

W 1995 roku Harris odszedł z zespołu a wkrótce potem Painkiller przestał istnieć. W latach 2000 Painkiller się reaktywował i wypuścił trzy albumy koncertowe. Na kilka koncertów powrócił do zespołu Harris.

Dyskografia:
1991 - Guts Of A Virgin
1992 - Buried Secrets
1993 - Rituals (Live In Japan)
1994 - Execution Ground
1997 - Collected Works [kompilacja]
1998 - Guts Of A Virgin & Buried Secrets [kompilacja]
2002 - Talisman (Live In Nagoya)
2005 - 50¹² (Live album zagrany z okazji 50 urodzin Johna Zorna z Mikem Pattonem na wokalu)
2013 - The Prophecy ‎(Live in Warsaw and Berlin)

BC: https://painkiller-earache.bandcamp.com/music
BC: https://karlrecords.bandcamp.com/music

[pit]

Wszystkie materiały Painkiller znacząco różnią się od siebie, wszystkie są świetne. Ciekawe jakby zareagował Bon Marley gdyby ktoś mu powiedział, że reggae może prowadzić do czegoś takiego jak Execution Ground. Z kolei "The Toll" brzmi jak hołd dla "We Will Fall" The Stooges. Podobno Oz Fritz wydajnie przyczynił się do brzmienia Painkiller.

[Hajasz]

Podobno Oz Fritz wydajnie przyczynił się do brzmienia Painkiller.

Skoro był ich inżynierem dźwięku to zapewne miał spory udział w tym co i jak grali. Jedno jest pewne, że facet nie miał równo pod kopułą.

[pit]

Chodziło mi o to, że te wszystkie piękne reverby nie są tylko zasługą dwóch wiadomych panów.

Jedno jest pewne, że facet nie miał równo pod kopułą.

To znaczy?

[Hajasz]

To tylko taka przenośnia. Chodziło mi o to, że facet musiał mieć łeb na karku a przede wszystkim niesamowity słuch aby tak przeciwstawne dźwięki nagrać i sensownie połączyć.

[pit]

Już myślałem o czymś w stylu Phila Spectora. Chociaż nie, w tym biznesie nigdy nie było większego czuba od Phila Spectora.

[Pioniere]

Mnie niemalże jednakoż podobają się wszystkie materiały Painkilera i nie przeczę piorunującemu wrażeniu, jakie wywarł niegdyś na mnie (nadal wywiera) ów miks Grindcore/-core, Avant-gardy i Jazzu na debiutanckim Guts Of A Virgin oraz kolejnym albumie. Niemniej jednak pomimo swych ogólnych preferencji do Grindcore, najbardziej cenię se płytę Execution Ground, która prezentuje jakże diametralnie inną, nie hałaśliwą, a bardziej nastrojową muzę z minimalistycznymi wkrętami, echa z ich stylistycznej przeszłości. Album ten zalicza się do mego panteonu najlepszych płyt z wszelaką muzą, jakie dane mi było usłyszeć.

BTW Początkowo Painkiller miał być jedynie studyjnym projektem J.Z. oraz B.L., do których sesyjnie dołączył po opuszczeniu ND akurat przebywający z wizytą w Stanach Mick. Owa współpraca na tyle dobrze się ułożyła i szybko zaowocowała wydaniem debiutanckiej EP-ki Guts Of A Virgin. Wraz z częstszymi wizytami z wielką wodą "bezrobotnego" Harrisa i na odwrót, gdy projekt zaczął przeradzać się w regularną formację, Harris postanowił niestety, iż więcej nie będzie grał na swym instrumencie i kompletnie odpłynął w elektronicznie produkowaną muzę, a zespół jako taki z czasem przestał istnieć.

[Hajasz]

Warto zaznaczyć też dla tych co by chcieli sobie sprawdzić Painkiller, żeby zaczęli od początku bo jak ktoś rozpocznie od Execution Ground i zechce się cofać to szoker zapewniony. Ewentualnie druga opcja, że jak chcesz klimatu i nastroju to poprzestań na trzeciej płycie.

[Pioniere]

A ja myślę odwrotnie, że lepiej niech już się zszokuje, niż miałby zniesmaczony przeoczyć tak zajebistą płytę, jaką jest Execution Ground.

[pp3088]

Żadne najlepiej zaczynać od, tylko słuchać całej dyskografii. Pierwsze dwie płyty łącznie mają 50 minut. Potem Execution Ground. Jak ktoś nie daje rady to niech wypierdala słuchać szwedzkiego black metalu ew. na forum rock/metal, gdzie walą nad Behemothem.

Zespół potęga. Szata graficzna - miód malina. Muzyka - totalna awangarda, szokuje i niszczy za każdym razem. Ale czego innego oczekiwać od 3 mistrzów muzycznych, z których wszystkich uważam za absolutnych wirtuozów ekstremalnej muzyki - Zorn, Yoshida, Laswell. Dodatkowo na płycie Rituals: Live in Japan występuje gościnnie Keiji Haino (legenda japońskiego noise/free improv).

Zespołu nie ma na metal-archives - nic nowego, zbyt trudne dźwięki dla brudasów tam siedzących. Tak samo The Angelic Process nie ma tam miejsca. Może to i dobrze.

Muszę sobie kiedyś sprawić tą kompilację, chyba wszystko co potrzebne w jednym:

[Pioniere]

Żadnego wypierdalania. Najlepiej słuchać, co się komu podoba. Jak ktoś nie jest maniakiem ekstremalnej muzy i nie daje rady słuchać, nawet bardzo alternatywnych form Grindcore, czy też Free Jazzu, niech się zaznajomi jedynie z ostatnią pięknie podubowaną klimatyczną płytką, a poprzednie zwyczajnie oleje.

btw. @pp3088 Nie przeszkadza ci tam jako jeden gości Mike Patton?

[pp3088]

Żadnego wypierdalania. Najlepiej słuchać, co się komu podoba. Jak ktoś nie jest maniakiem ekstremalnej muzy i nie daje rady słuchać, nawet bardzo alternatywnych form Grindcore, czy też Free Jazzu, niech się zaznajomi jedynie z ostatnią pięknie podubowaną klimatyczną płytką, a poprzednie zwyczajnie oleje.

btw. pp3088 Nie przeszkadza ci tam jako jeden gości Mike Patton?

Ad.1 - Podejrzewam że jak ktoś nie da rady z 24 minutowym debiutem to nie da rady również z ostatnią klimatyczną, ale wymagającą płytą. Nie oszukujmy się - avangardowy jazz/ambient to nie są gatunki łatwe. Szybciej ktoś załapie właśnie te pierwsze dwa materiały. Mówię tak ponieważ te płyty podobają się także ludziom którzy grindu nie lubią. Jest w nic coś wyjąkowego i unikalnego - dlatego trzeba znać! To kawałek historii muzyki. I są niesamowici cennym wprowadzeniem do kolosalnej trójki.

Ad. 2 - Przeszkadza. Zgadnij którego materiału najrzadziej słucham.

[Pioniere]

Ad.1 Mam w tej materii zupełnie inne doświadczenia. Puszczałem ich kilku ludziom w ogóle nie słuchającym jakiegokolwiek Metalu, czy też HC Punka i hałaśliwy jazgot oraz napierdalanka z debiutu ich odrzucała, zaś w awangardowych dubach zasłuchiwali się z zaciekawieniem.

Ad. 2 Koncertu na 50 urodziny Zorna.

[pp3088]

Ad. 1 I tu właśnie leży pies pogrzebany, że ja biorę pod uwagę tematykę forum. Na forum są raczej ludzie obyci z ekstremalnym graniem, a już na pewno z ekstremalnym darciem mordy. Co innego gdyby to było forum jazzowe albo elektroniczne : )

Ad. 2 Bingo

[pit]

Wczoraj sobie słuchałem The Prophecy i muszę pochwalić Yoshide Tatsuya. Facet łączy w sobie najlepsze cechy Harrisa i Drake. Część tej płyty nagrano w Warszawie. Ktoś był na koncercie?

[Ryszard]

No to już sobie słucham tego 50 do dwunastej, właśnie ze względu na Mike... Dzięki za namiary!

Hahaha, pierwszy koment z YT:

It's not at all about degrees of obscurity and nothing I wrote suggests as much. For me, Patton's and Zorn's playing suffers from a paucity of substance, too much of the sociopathic and awkward nerd tendencies to resort to things like shock and superficial reference. For me, a real avant-garde leads artists into new territories of expression and formal considerations. Patton and Zorn are part of the permanent NYC avant-garde that is more about flashy art celebrities than actual artists.

[pit]

It's not at all about degrees of obscurity and nothing I wrote suggests as much. For me, Patton's and Zorn's playing suffers from a paucity of substance, too much of the sociopathic and awkward nerd tendencies to resort to things like shock and superficial reference. For me, a real avant-garde leads artists into new territories of expression and formal considerations. Patton and Zorn are part of the permanent NYC avant-garde that is more about flashy art celebrities than actual artists.

Zabawny sposób na powiedzenie: nie lubię tego, więc jest głupie i wszyscy macie przestać tego słuchać. Jeszcze wyjechał z własnym manifestem. Andre Breton ery twittera się znalazł.

[yog]

A jak dla mnie to z typ Pattonem to trafił

[pit]

Ja nie wiem czy Zorn, a tym bardziej Patton kiedykolwiek celowali w bycie w awangardzie, zwłaszcza w Nowojorskiej bohemie. Nie z radiowymi balladami Faith No More i kawałkami o pornosach oraz Travolcie w wykonaniu Mr Bungle. Winą Zorna jest to, że jak na muzyka jazzowego za bardzo lubi metal, grind, punka i muzykę klasyczną.

[pp3088]

A jak dla mnie to z typ Pattonem to trafił

Też tak myślę, ale podejrzewam że typek się z nich "nabija" bo są najbardziej znanymi artystami około-avantgardowymi czy jak to tam chcecie nazwać. No przecież jakieś metale czy zwykli ludzie nie mogą lubić Zorna, czemu go znają, wstyd. Z jego stylu pisania to właśnie wynika - too mainstream.

[pit]

Awangarda, nie awangarda, Tzadik Zorna dba o dziedzictwo takich pozytywnych świrów jak np. Jerry Hunt.

Nazi jazz fans fuck off.

[Pioniere]

W stosunku do całego tego komercyjnego nowojorskiego syfu, o którym wyżej mowa, Zorn zawsze będzie stanowił awangardę. Ci co go znają jedynie z grania miksu Grindcore, czy Metalu z Jazzem, czy też bardziej popularnych "żydowskich melodyjek", wcale go nie znają.

[kurz]

Fantastyczna muza. Aczkolwiek dostać na dzień dobry plaskacza w ryj i pazurami po oczach, to można się od razu nie zakochać.

Paradoksalnie pierwszy materiał, jak już się przyzwyczai do tej dzikości, wchodzi najprzyjemniej, odkrywając wewnętrzne piękno tej pokręconej muzyki z duszą. Zresztą podobnie jest z innym projektem Zorna Naked City.

[kurz]

Jakby kto chciał ściągnąć z BC, to chyba to jest kod poniżej.



Dołączone do winyla, także smacznego.

[Pioniere]

Ciekawe z jakiego BC niby, posiadając kody, pobierzesz tą płytę?

[kurz]

Chyba trzeba wpisać ten adres co jest, pojawia się to:

I dalej kod plus maila. Nie wiem hak to działa, nie robiłem nigdy.

[kurz]

Odświeżyłem składaka Guts Of A Virgin & Buried Secrets i o żesz ja pierdolę, jaki to jest cios! Gwałtowność, anarchia i czyste piękno w jednym. Te dwie pierwsze płytki uświadomiły mi, jak cienka granica przebiega pomiędzy pozornie dwoma różnymi gatunkami muzy, czyli grindcorem i free jazzem. Tutaj zaszły takie relacje między muzykami, że nie sposób odróżnić co jest czym, a punktem wspólnym są te cechy, które wymieniam w drugim zdaniu. Poza tym kompilacja ta jest o tyle fajna, że znając trzecią płytkę, zawierającą muzę o innym ciężarze duchowym, raczej nastawioną na kontemplację i świadome wniknięcie w podświadomość, czuć, że zmierza to w takim a nie innym kierunku. Ostatni kawałek The Toll jest najlepszym tego przykładem.
Mega, mega muza. To powinien być kanon dla wszelakiej maści metalowców do poczucia istoty brutalności.

[Hajasz]

Pan Digby właściciel Earache o mało co się nie posrał w gacie kiedy usłyszał próbki Painkiller. Podobno też powiedział, że to pierwszy zespół, który w 100% zasługuje na nazwę Earache

[kurz]

Cóż, pewnie miał rację.