Ataraxy

[Arson]

Ataraxy - hiszpańska kapela założona w 2008 roku w Zaragozie, by grać zgniły i mroczny death metal. Rok później weszli do studia Moontower. Owocem tego było wypuszczenie własnym sumptem swojego debiutanckiego demka Rotten Shit, które jakiś czas potem ukazało się na taśmie za sprawą Filthy Cave Records, będącego własnością tychże panów. Od strony muzycznej była to mieszanina szwedzkiej i fińskiej szkoły grania metalu śmierci.

Na kolejny ich materiał długo nie trzeba było czekać, ponieważ pod koniec października 2010 roku nakładem rodzimego Memento Mori ukazała się EP-ka zatytułowana Curse of the Requiem Mass. Całość ponownie została nagrana w Moontower Studio, zaś za okładkę odpowiada Raúl González (ale nie ten piłkarz). Znów mamy tu do czynienia z przewagą szwedzizny, czego najlepszym przykładem jest takie "Bleed to Death" czy "The Breaking Wheel", aczkolwiek w takim "Hear the Ghouls" można usłyszeć nieco Autopsy i kapkę doomowego riffowania. Generalnie jest to naprawdę bardzo przyzwoite wydawnictwo.

Niespełna dwa lata później panowie ze stolicy Aragonii ponownie zabarykadowali się w katalońskim Moontower, czego efektem był absolutnie rewelacyjny debiut wypuszczony przez Memento Mori - Revelations of the Ethereal - ponownie okraszony grafiką Raúla Gonzáleza. Niespełna 45 minut death metalu bardzo wysokiej próby, który garściami czerpie z fińskiej i szwedzkiej (chociaż na tym krążku jest jej zdecydowanie mniej) sceny, będący pełen niepokojącego klimatu przedwiecznej grozy, zawierającego całe mnóstwo genialnych riffów, wspaniałych doomowych partii czy hipnotyzujących melodii, okraszonych dodatkowo histerycznym, nieco opętańczym wokalem. Gdzieniegdzie dodano również specjalne efekty czy klawisze, które przyprawiają o ciarki, jak chociażby w "Ethereal Slumber", które zresztą rozkręca się z prędkością i mocą walca, by potem solidnie przypierdolić, a następnie dotoczyć się do końca miażdżąc kości - genialny klimat. Revelations of the Ethereal to przykład albumu, gdzie zmiana stylu opłaciła się i wyszła kapeli na dobre. Pamiętam, że wtedy dwa albumy zrobiły na mnie takie wrażenie - debiuty Horrendous i właśnie Ataraxy.

Na kolejny pełnowymiarowy krążek długo kazali sobie poczekać. Co prawda, w 2016 roku ukazał się jakiś singiel, aczkolwiek nie miałem okazji go słyszeć, jednakże dopiero w lutym tego roku pańskiego światło dzienne ujrzał drugi album, choć podobno był już nagrany dwa lata temu. Wypuszczony dzięki Dark Descent Records Where All Hope Fades to krok dalej względem debiutu i kolejna zmiana stylu. Jest tu zdecydowanie więcej doomowego grania czy rozwleczonych melodyjnych riffów, całość jednak mieści się w ramach szeroko pojętego death metalu. Muzyka przez to stała się bardziej refleksyjna, emocjonalna, brak jej tej zadziorności, gniewu czy dzikości, które cechowały Revelations of the Ethereal, co jednak wcale nie oznacza, że to słaby album - wręcz przeciwnie, całość brzmi naprawdę dobrze, chociaż spodziewałem się raczej obsesyjnego łomotu na chwałę Przedwiecznego. Zamiast tego mamy lament, poczucie beznadziejności czy desperacji, a także tym podobny defetyzm, co rozpaczliwe wokale Javi'ego potęgują jeszcze bardziej - w sam raz na depresyjne jesienno-zimowe wieczory.

Mimo wszystko, według mnie jest to jedna z lepszych kapel młodego pokolenia, której celowo tu nie porównuję do Asphyx. Logo zaprojektował Juanjo Castellano Rosado.


Skład:
Viejo - Drums (2008-present)
Santi - Guitars (2008-present) Cryptic Wanderings, ex-Empty (live)
Javi - Vocals (2008-present), Guitars (2012-present)
Edu - Bass (2010-present)

▼ Byli muzycy

Pastor - Bass (2008-2009)
Navarro - Guitars (2008-2009)
Juancho Terrones - Guitars (2009-2010) ex-Adamantivm

▼ Muzycy koncertowi

C. - Unknown Graveyard, Krossfyre, Sheidim, ex-Morbid Flesh
Vanth - Guitars (2010-2012) ex-Empty

Dyskografia:
2009 - Rotten Shit [demo]
2010 - Curse of the Requiem Mass [EP]
2012 - Revelations of the Ethereal
2016 - The Festival / The Tomb [single]
2018 - Where All Hope Fades

MA: https://www.metal-archives.com/bands/Ataraxy/3540293125
BC: https://ataraxymuerte.bandcamp.com/music
BC: https://darkdescentrecords.bandcamp.com/music

[Nucleator]

No właśnie się zaskoczyłem, bo spodziewałem się po Where All Hope Fades napierdolu, a otrzymałem granie nastawione na klimat i melodie. Powiedziałbym nawet, że więcej tu doom metalu aniżeli gatunku, w którym ten zespół na tym forum figuruje. Jakby tego było mało, wokalista brzmi niemalże identycznie jak uwielbiany przez deathwhore'a Martin Van Drunen. Są momenty sieczki jak w świetnym One Last Certainty, ale na ogół dominują wolne tempa i próby kreowania niepokojącego klimatu melodyjnymi partiami. Nie chcę jednak powiedzieć, że to słaby album, bo jednak słuchało mi się go z przyjemnością. Ale nie jest to niestety poziom znakomitego poprzednika.

[deathwhore]

wokalista brzmi niemalże identycznie jak uwielbiany przez deathwhore'a Martin Van Drunen.

Nie wiem czy to z ironią czy nie, ale bardzo lubię wokal Marina. To, że uważam go za najsłabszego wokala Asphyx i gościa, przez którego zespół skręcał w złą stronę (piwo, metal, czołgi) to inna sprawa.

[Nucleator]

Nie wiem czy to z ironią czy nie

Trochę tak i trochę nie Ale do dziś pamiętam, jak rozjebała mnie na łopatki jakaś twoja wypowiedź ze starego BL, chyba o sesję nagraniową płyty Asphyx chodziło, że Martin w tym samym czasie leżał najebany w rowie...

[deathwhore]

Ja sobie nie przypominam takiej wypowiedzi, chyba że pisałem w sensie, że wówczas gość się zajmował takimi przyjemnościami, a nie graniem muzyki, bo z zespołu wyjebali go jeszcze przed wydaniem Last One On Earth. Notabene, kiedyś na łamach 7Gates mnie pozdrawiał

[TITELITURY]

Chyba mi rura na starość mięknie, albo to zmęczenie materiału, że zaczynam gustować w coraz lżejszym graniu. Nawet ostatnio włączyłem ten "Azael's Mountain", żeby zobaczyć co to przed kwietniowym koncertem i kiedyś przeszedłbym obok takiego zespołu obojętnie, a teraz... spodobało się. I pewnikiem dlatego zachwyciła mnie ta Ataraksja ( chciałbym osiągnąć ten stan, ale w rozumieniu stoików lub epikurejczyków, nie współczesnej psychopierdolologii ) na ostatniej płycie, bo innych jeszcze nie słyszałem. Nie wiem, czy to doom metal, aż tak wolno nie jest, ale jest niezbyt szybko, melodyjnie, a jednocześnie bez słodzenia i ciężko. Tak pomiędzy. Baardzo dobra płyta, nie mogę się od tych dźwięków oderwać.

[pp3088]

Bardzo konkretna ta ostatnia płyta. Udany mariaż doom metalowych pasaży ze śmiercionośną stęchlizną. Dark Descent Records wydaje ostatnio naprawdę mocne rzeczy, by nie wspomnieć Krypts z tamtego roku(które ma też wiele wspólnego z ostatnim dokonaniem Hiszpanów). Wielki szacunek za tą płytę bo jest nietuzinkową. Grobowego, opętanego napierdolu jest bardzo dużo, a takich death doomowych mariaży bez słodzenia jak na lekarstwo. Nie ma co ukrywać - jestem doomowym zboczeńcem co tęskni za czasami gdy death doom był potęznym graniem, a nie spowolnionym melodic deathem. Tutaj to dostałem. I jestem kontent jak Jan Hus po defenestracji praskiej.

Debiutu nie znam, ale sprawdzę. Okładka bardzo fajna i już @Rysio na starym brutalu to polecał(o ile pamiętam).

[Hajasz]

Podchodziłem do tego kilka razy i nic. Kompletnie mi się nie podoba ani wcześniejsze płyty ani ta nowa tak chwalona. Nawet gdybym się zmusił aby mi to podeszło to nazywanie tej płyty best in 2018 to spora przesada.

[Blind]

Ja jakiś czas temu sprawdziłem ich epkę i znalazłem tam sporo Asphyx i Incantation. W pewnych momentach też dostrzec można szwedzkie klimaty. Niezła rzecz, ale nie sądzę, żebym do tego często wracał.

[yog]

Najlepszy z tych Tomb Moldów i Taphosów, bo umieją też grać nie-death metal

[Pioniere]

Przecież oni od zawsze mieli wyraźne wpływy Death/Doom, a że teraz jadą już zupełnie po tej linii, wcale ich nie dyskredytuje. Jest wręcz odwrotnie, gdyż robią to naprawdę z kasą. Rozumiem, że ty @yogi nie lubisz zbytnio klasycznej, ni brutalnej formy DM-u i taki, co to ma naleciałości innych "łatwiej przyswajalnych" gatunków, znacznie bardziej ci się podobuje - mnie się również podoba, to co teraz grają, ale nie porzucę przez to nigdy krwistej DM-owej jatki, czy grobowych wyziewów, ani nie powiem, ni nie pozwolę powiedzieć o nich złego słowa, bo to jest to co uwielbiam, a takie klimatyczne granie, jak obecnie prezentują Hiszpanie, stanowi jedynie dla mnie odskocznię od powyższego.

[yog]

No ale oni jak sobie grają albo 100% doom albo i melodeklamacyjkę na tej nowej płycie to dalej jest w 100% DEATH metal, a kompozycje dużo zyskują na takich zmianach w tempach w stosunku do gruzowania, nawet i widowiskowego, jak w przypadku Tomb Mold. Jest kiedy odetchnąć, złapać trochę powietrza, pochylić się nad muzyczką Debiut spoko, ale trochę przynudza w stosunku do tegorocznego albumu.

[Pioniere]

W 100% jest to Death/Doom.

[yog]

Nowa płyta tytułem The Last Mirror 17 czerwca 2022 w nieomylnym Dark Descent. Jeden z kawałków poniżej:

[Szajtan]

Przedpremierowy odsłuch najnowszego wydawnictwa ATARAXY.

[TITELITURY]

Nudne to jak flaki z olejem. Może komuś, kto na codzień słucha lifemetalu spodoba się takie granie, ale mi nie podeszło zupełnie. Poprzednia płyta była klimatyczna, pojawiały się nawet jakieś melodyjki, a tu zachciało grać się na hamerykańską modłę i czar prysł. Wszystko, co dla mnie sprawiało, że Hiszpanie byli wyjątkowi, zostało odrzucone na rzecz naśladownictwa. Owszem, słyszę momentami powroty do patentów z poprzedniego wydawnictwa, ale tutaj gra się ostrzej i bardziej nijako. Piosenki zlewają się w jedno i w połowie człowiek dostaje zadyszki niczym dziadek na młodej kurewce. Włączyłem po tym najsłabszą płytę Necrophagii, czyli Deathrip 69 i w porównaniu wyszła jak majstersztyk agresji oraz muzycznych, deathmetalowych pomysłów na granie. Hiszpanom daleko do tego poziomu, a słyszę, że bardzo by chcieli. Nie idźcie tą drogą. Weźcie sobie poplujcie na Franco za to, że uratował was przed staniem się sowiecką republiką, pośpiewajcie coś o pedałach i nierównościach społecznych, weźcie ślub z mostem, słowem - bądźcie Hiszpanami, bo bycie Amerykanami wychodzi wam kiepsko. Taki mój apel do muzyków, którego z oczywistych względów nie przeczytają. Niestety.

[pp3088]

Liczyłem na katastofę bo podobnie jak Titek poprzednim album podjarałem sie niczym kamień pomorski. Krótko mówiąc nie jest źle, ale nie jest tez dobrze. Drugi i piąty utwór dobre, 3 jakies gonitwy, pasują niczym Limp Bizkit do opery mydlanej. Reszta średnia.

Szkoda bo potrafili dowalić rasowym death doomem, niemalże ze śfińskim klimaciorem, a tutaj faktycznie poszli za hamburgerami. Defworowi pewnie by sie spodobały te momenty, on musi trzepać banią niczym rasowy metaluch!