Baroness

[CzłowiekMłot]

Progresywni sladżowcy z Savannah w stanie Georgia, toczący ten prog/bagnisty wózek od 2003 roku. Dzięki debiutanckiemu albumowi zostali uznani przez krytyków za odkrycie roku 2007.

Frontman zespołu jest równocześnie autorem zdecydowanej większości okładek tej grupy. Tworzył również grafiki m.in. dla Torche, Kylesa, Darkest Hour, Black Tusk, Skeletonwitch i Pig Destroyer.

Skład:
John Baizley - Vocals, Guitars (2003-present) Razors In The Night, ex-JAB
Nick Jost - Bass, Keyboards (2013-present)
Sebastian Thomson - Drums (2013-present) Trans Am, Weird War
Gina Gleason - Guitars (lead) (2017-present), Vocals (2017-present) ex-Misstallica, ex-Queen Diamond, ex-The Smashing Pumpkins (live)

▼ Byli muzycy

Summer Welch - Bass, Vocals (2003-2012) Birds of Prey
Allen Blickle - Drums (2003-2013)
Tim Loose - Guitars, Vocals (2003-2005)
Brian Blickle - Guitars (2006-2008) ex-Auroboros, ex-Accursed Dawn
Peter Adams - Guitars (lead) (2008-2017), Vocals (2008-2017) Valkyrie, Razors In The Night, Samhain (USA), ex-JAB
Matt Maggioni - Bass (2012-2013) ex-Unpersons, ex-Karst

▼ Muzycy koncertowi

Nick Jost - Bass (2013)
Sebastian Thomson - Drums (2013) Trans Am, Weird War

Dyskografia:
2004 - Demo [demo]
2004 - First [EP]
2005 - Second [EP]
2007 - High on Fire / Coliseum / Baroness [split]
2007 - A Grey Sigh in a Flower Husk [split]
2007 - Red Album
2008 - First & Second [kompilacja]
2009 - Blue Record
2010 - A Horse Called Golgotha [single]
2012 - Take My Bones Away [single]
2012 - March to the Sea [single]
2012 - Yellow & Green
2012 - Take My Bones Away (Slam Vinyl Fantasy Flexi) [single]
2013 - Live at Maida Vale [EP]
2015 - Purple
2017 - Morningstar [single]
2017 - Try To Disappear [single]

MA: https://www.metal-archives.com/bands/Baroness/34361
BC: https://baroness.bandcamp.com/music
http://yourbaroness.com/

[Lis]

Nie podoba mi się tylko dwupłytowy Yellow & Green, dla mnie to za bardzo rozwodnione. Za to Red Album i Blue Record to bardzo fajne albumy z amerykańskim sludgującym post-rockiem. Purple to powrót do formy i bardzo nośna muzyka. Muza idealna na lato.

[CzłowiekMłot]

I właśnie ten dwupłytowy album był za bardzo "na lato" czym baronowie mnie bardzo zmartwili, ale na szczęście "Purple" przywróciło wiarę w jakość ich muzyki. W sumie to najlepiej bawię się przy bardzo mastodonowym debiucie.

[yog]

Gold & Grey:

[Lis]

Takie teraz obrazki Baizley robi, ładne.

[yog]

Co by o Baroness nie myśleć trzeba przyznać, że obrazek do nowej płytki dojebany, a ma być ich ponoć więcej.

[Lis]

Zmienił trochę styl i dobrze. Jest już jakiś nowy numer?

[yog]

Póki co chyba trwa proces twórczy, nawet nie jestem pewien, czy to już skończona okładka, czy jej część czy co ;p

[Lis]

Jest nowy

[CzłowiekMłot]

Jest mi niezmiernie przykro, że konsekwentnie poszli w lagodne dźwięki. Mialem nadzieję, że Yellow & Green było jednorazowym zagraniem na nerwach fanom dwóch pierwszych płyt. Niestety. Purple, mimo, że utrzymana w lekkiej konwencji okazala się całkiem znosna.
Od dwoch lat spiewa u nich jakas pani...

[Astral]

Ich od 10 lat nie da się słuchać, Blue Record to ostatnie ciekawe nagranie wydane pod tym szyldem. Tego nowego utworu zdzierżyłem niecałą minutę.

[yog]

Muszę się z powyższym twierdzeniem zgodzić - znam ich od około 2010 i niestety jak już poznałem, tak nic, co by mnie do nich ponownie przyciągnęło nie słyszałem. Jakieś całkiem bezjajeczne się to zrobiło.

[Lis]

Purple był całkiem fajny

[KorgullExterminator]

'Gold & Grey' to kolejne mistrzowskie danie od Baroness. Wspaniala podroz w psychodeliczny sludge rock/metal. Takie kompozycje idealnie pasowalyby na skladanke Ulver 'Childhood's End'.

[Szajtan]

"Stone" szósty krążek ukaże się w wersji cyfrowej nakładem Abraxan Hymns 15 września. Pierwszym singlem został utwór "Last Word".

[CzłowiekMłot]

"Stone" szósty krążek ukaże się w wersji cyfrowej nakładem Abraxan Hymns 15 września. Pierwszym singlem został utwór "Last Word".

Z wiekiem mam chyba coraz więcej cierpliwości dla modern metalowego pierdu pierdu, albo najzwyczajniej w świecie, po prawie 10 latach przerwy jest szansa na niezły album od ekipy Baizleya. Miło się słucha nawet.
Okładka jak zwykle bardzo ładna, utrzymana w danej konwencji i stylu, więc daję okejkę.

Odpalam ostatni album ponownie i zaraz się okaże, że mi się spodoba...



Po przesłuchaniu płytki z 2019, nie odpalanej od dnia premiery:
Tak jak się obawiałem - z biegiem lat staję się bardziej tolerancyjny dla tej drogi rozwoju post sludgowców, ale na szczęście nie jest jeszcze ze mną tak źle.
Na tę chwilę mogę stwierdzić, że co lepsze i ciekawsze utwory są poprzetykane tutaj przegadanym pierdu pierdu w stylu nowszego Mastodon. Jest romantycznie, miejscami dekadencko, pojawia się dobry, nowoczesny, lecz wciąż cuchnący bagnem rif, ale też bywa nużąco. Dodatkowe wokale dziewczyny lidera Baroness przesadnie już nie irytują.
Reasumując - album ciekawy z niezłymi momentami, lecz nie brakuje na nim zbędnych muzycznie pierdół. 5/10.

[CzłowiekMłot]

Kolejny kawałek i znów mastodonowo, ale jakby co nieco z klimatów zanim progresywny muł metal zaczął się psuć. Bardzo ok.

[kyu]

Kolejny kawałek w końcu mi przywrócił wiarę w ten band. Po nijakim majaczeniu z "Purple" i "Gold & Grey" przemierzają nowe muzyczne horyzonty, pierwszy raz od "Yellow & Green". Może zakończenie cyklu płyt-kolorów coś w nich przełamało, zobaczymy.

[Szajtan]

Zespół udostępnił właśnie trzeci i ostatni z przedpremierowych singli zwiastujących nową płytę.

[pp3088]

Piękne okładki zmarnowane na przeciętny post-progressive-sludge nothing metal. Snuje się to i snuje ale mało z tego wynika. Tak dla dziadersów co lubią jak coś plumka, ale żeby było grzeczniej. Nie jest to zła muzyka, nie jest też dobra. Jest obojętna, a to najgorsze. I bardzo mnie wkurza bo jakby była chociaż dobra to kupiłbym sobie parę płytek dla okładek, a tak to musze sobie co najwyżej je z dystansu pooglądać. Szkoda!

Może za 10 lat będę uznawał za absolut, kto wie, Rysio zaciekawił swoimi obserwacjami.

[Szajtan]

To jeden z tych zespołów, które ciepią na tym, że zaczynały z wysokiego C. Mieli być kolejnym muzycznym mastodontem (w przenośni i dosłownie). Na swoim debiucie brzmią jak zespół z lat 70. teleportowany do rzeczywistości sludge i post-metalu. Jest w tych riffach i harmoniach coś z Wishbone Ash, Rush czy Led Zeppelin. Dynamika, o której wielu współczesnych może tylko pomarzyć. Pozostaje pytanie: co później poszło nie tak?

[kyu]

Bardzo lubię ten zespół, ale "niestety" tylko pierwsze trzy albumy (lub cztery kolory) robią wrażenie: Red, Blue, Yellow & Green.

Od Purple do Stone to seria średniotrafionych eksperymentów, gdzie 80% albumu to zlewające się audionudy i moooże 1-2 fajne piosenki na album. Nie ma to sie nijak do pierwszych trzech, które były napakowane hitami od początku do końca. Nie pomogła im póki co nawet zmiana jednego wiosłowego na wiosłową.

Natomiast na pewno warto obejrzeć na żywo jak będzie okazja bo brzmienie i jakość to jest cud na kiju, no i grają hity z pierwszych trzech płyt.

[CzłowiekMłot]

To jeden z tych zespołów, które ciepią na tym, że zaczynały z wysokiego C. Mieli być kolejnym muzycznym mastodontem (w przenośni i dosłownie). Na swoim debiucie brzmią jak zespół z lat 70. teleportowany do rzeczywistości sludge i post-metalu. Jest w tych riffach i harmoniach coś z Wishbone Ash, Rush czy Led Zeppelin. Dynamika, o której wielu współczesnych może tylko pomarzyć. Pozostaje pytanie: co później poszło nie tak?

Później dali się ponieść kolorkom, bo chyba za bardzo uwierzyli w to, że są jakimiś nowymi mesjaszami ciężkiej muzy podobnie jak Mastodon w momencie wydania płyty "Crack The Skye". Inaczej - wejście w mainstream, granie nie tylko już na metalowych festiwalach, realny pieniądz z grania, wizyty w zakładach pracy itp. najwidoczniej im zaszkodziły.
Gwoździem do trumny kapeli stało się odejście gitarzysty i przyjęcie wiadomo kogo po czym chyba bardziej jeszcze pokolorowało umysł wiadomo komu (można skojarzyć że słowem bajzel).
Grafiki rewelacyjne jak zawsze.

Co do ostatniego albumu - jest nieźle, przyjemnie, blisko poziomu "Blue Record" i "Purple", ale niestety w nadmiarze szkodzi i bardziej się nadaje do grania w tle niż zaangażowanego słuchania.

[kyu]

O, i jeszcze zgadzam się tutaj w 100% z przedmówcą (no może poza tym, że "Stone jest przyjemny" albo blisko "Blue", bo dla mnie to zbytnia przesada )

[CzłowiekMłot]

Przesłuchalem "Stone" aż dwa razy, co jest o raz lub 1,5 razu więcej od "Yellow & Green" i "Gold & Grey" (które uważam za totalny upadek Baronów) i być może za jakiś czas posłucham po raz trzeci stąd taka przesadzona opinia. Chciałbym wierzyć, że jest lepiej niż jest

[Szajtan]

Z mojego punktu widzenia "Stone" jest nowym otwarciem. Świeżutka, soczysta, zagrana z biglem, a w przypadku perkusisty - z rozbrajającą maestrią. Efekt w dużej mierze powala, szczególnie początek płyty - "Last Word" i "Beneath the Rose" (najbardziej mastodonowy riff Baroness) to prawdziwe strzały w pysk, z fajnymi refrenami, po baronessowemu rozegrane, ale nie przegadane. "Choir" i "Shine" to już Baroness w starym, dobrym, gdzieś z pierwszej płyty, stylu.

[CzłowiekMłot]

Tak, jest więcej tych mocniejszych i konkretniejszych muzycznie momentów niż na poprzednich płytach. Nie czuję zażenowania sluchając nówki. Słychać echa najlepszych dokonań tu i ówdzie.