Cocteau Twins

[kurz]

Cóż, takiego tematu, jak sądzę, tutaj nie było. No ale cóż, już jest. Jeden z flagowych okrętów, uwielbianej przez na czarno ubraną młodzież w latach 80-ych, stajni 4AD.

Cocteau Twins - co o nich można napisać, coby dobrze opisać? Magia, delikatność, ale i mrok. Chyba najbardziej niemetalowy twór, jaki prawdopodobnie się tu już znajduje. Ale do rzeczy;

Pierwszy album Garlands, to piękny, ciemny gotycki cios - bardzo, ale to bardzo polecam.

https://www.youtube.com/playlist?list=P ... xMXvAeGOdC

Drugi album Head Over Heels, też fajny, takie preludium przed
trzecim albumem Treasure; i to jest cios - bajeczne wokale, cudna atmosfera. Piękno w czystej postaci.

https://www.youtube.com/playlist?list=P ... JevyYvrzDn

Dalej można sobie odpuścić, to już wariacje płyty powyżej wymienionej. Ładne, nawet śliczne, ale bez tego czegoś. Ewentualnie kompilacja The Pink Opaque; może.

Discogs: https://www.discogs.com/artist/12373-Cocteau-Twins

[Pan Efilnikufesin]

Pare razy podchodzilem do tematu jednak zawsze mnie wynudzili.

[kurz]

Spróbuj garlands

[pp3088]

Pare razy podchodzilem do tematu jednak zawsze mnie wynudzili.

Tak jak wyżej i tak samo miałem z This Mortal Coil.

Ale to był czas że poznałem te dwa zespoły razem z Dead Can Dance(czyli same początki muzycznej eksploracji). Ciężko rywalizować z DCD więc może powinienem dać im szanse jeszcze raz!

[kurz]

TMC tez nie dla mnie.

Dead Can Dance z Cocteau Twins ma wspólne tylko postpunkowe korzenie, dalej to już zupełnie różne granie. Patos, majestat, wzniosłość DCD na pierwszych albumach trudno zestawić z odrealnionym światem CT.

Obiektywnie patrząc rozwój tych pierwszych był bardziej zróżnicowany i każdy album był jakąś osobną, inną w wyrazie cegiełką (fantastyczny ostatni album chociażby), tak Frazer i spółka po prostu rozwijali formułę Treasure, co nieuchronnie doprowadziło ich do ściany.

[Derelict]

Dalej można sobie odpuścić, to już wariacje płyty powyżej wymienionej.

Drogi @kurzu, proszę oświadcz, że powyższe pisałeś będąc nietrzeźwym. Nie, nie, nie, jeszcze raz kategoryczne nie.

Heaven or Las Vegas to ich najlepszy album!

Obiektywnie patrząc rozwój tych pierwszych był bardziej zróżnicowany i każdy album był jakąś osobną, inną w wyrazie cegiełką (fantastyczny ostatni album chociażby), tak Frazer i spółka po prostu rozwijali formułę Treasure, co nieuchronnie doprowadziło ich do ściany.

To zwykłe pomówienia!

[kurz]

Cóż, nadal tak uważam choć dawno nie słuchałem. Surowość Garlands i mroczna bajkowość Treasure robią mi dobrze, dalsze eteryki nie. Wybacz @Derelict, ale nie zgadzam się z tobą co do Vegas. Na pewno to śliczna muzyka i rozumiem fanów, których jest ogrom, ale do mnie ten album nigdy nie trafiał.
Przeskok z debiutu na następną jest przeogromny i jak dla mnie wystarczający. To ich opus magnum, a Amelia najlepszym kawałkiem w tego typu muzie.

Dwa pierwsze albumy dumnie stoją na półce, oO.

[Derelict]

Ok, ja rozumiem, że można stawiać Treasure nad Heaven, bo to przecie subiektywna opinia, ale jednak z tym, że po Treasures to już tylko klonują i robią wariację tego samego albumu nie mogę się zgodzić.

Na Victorialand jest mocno inaczej, niż na Treasure. Ten album powstał bez udziału Raymondsa, oprócz utworu otwierającego na płycie w ogóle nie ma perkusji i basu, jedynie gitara, wokal i jakieś tam teksturki dźwiękowo-ambientowe.

Blue Bell Knoll to kolejny odjazd w inne rejony. Parujące sekwencje syntezatorów, ultra baśniowy klimat, elfickie zaśpiewki... Ten album jest w dużym stopniu nasycony elektroniką w warstwie instrumentalnej, teksty już zupełnie pozbawione jakichkolwiek rozpoznawalnych, sensownych słów.

Heaven or Las Vegas - tutaj jest najwięcej nawiązań do stylu z Treasures, ale w nieco odświeżonej formule. Więcej przebojowości przede wszystkim. Moim zdaniem to ich najbardziej spójna płyta, no i jak już pisałem wcześniej, uważam ją za najlepszą. Album zamyka ich (imo) najlepszy utwór: Frou-Frou Foxes In Midsummer Fires. Ten niepokój w zwrotkach, harmonia jakiej tam użyli, wokal Fraser i jego rytmika, przejścia pomiędzy zwrotkami, refrenem, to jak Fraser powtarza jedną nutę jakby brzdąkała na gitarze... Za każdym razem ciary jak słucham tego kawałka.

[kurz]

Technicznie pewnie jest tak jak piszesz.

Edit. Nie są to wariacje jednego albumu. Po prostu nie podobały mi się, irytowały. Masz rację, muzycznie te albumy to inne bajki.